در سیستم پیش تنیدگی، دو انتهای مرده و زنده وجود دارد. در انتهای مرده، کابلها با روشهای مختلف در جای خود ثابت می شوند و در انتهای زنده، کابلها به وسیله جک کشیده شده و توسط گوه در صفحه مهاری (هد انکور) ثابت می گردند.
انتهای مرده
روشهای مهار کردن فولاد پیش تنیدگی در انتهای مرده :
- مهار گوه‌ای
- مهار پیازی
- مهار دکمه ای
- گل میخ زنی
مهار گوه‌ای:
سیستم های مهار انتهایی زیادی وجود دارند. مهارهایی که بر عملکرد گوه ای استوار باشند توسعه بیشتری پیدا نموده اند. در این سیستم، با تکیه بر عملکرد گوه و اتصال اصطکاکی آن به کابل، مهار انجام می‌گردد. مهار گوه ای انتهای مرده در سیستم پیش تنیده آزاد (Unbonded) استفاده می گردد.
عملیات کشش انتهای مرده گوه‌ای جهت قفل شدن کابل در صفحه مهاری (انکوریج)، قبل از بتن ریزی و به صورت کششی خفیف انجام می گردد. با توجه به نبود بتن جهت اتکای صفحه مهاری برای انجام عملیات کشش، می‌توان میان جک و صفحه مهاری یک قطعه فولادی کمکی به عنوان تکیه گاه موقت قرار دهیم. همچنین در صورت سفارش کابل در طول‌های مشخص، عملیات کشش کابل جهت قفل شدن در صفحه مهاری، در محل کارخانه و توسط دستگاه مخصوص انجام می گردد.
مهار پیازی:
انتهای کابلها توسط دستگاه مخصوصی که به یک پمپ هیدرولیک متصل می باشد، تغییر شکل داده شده و اصطلاحا پیازی شکل می‌گردد و معمولا با یک میلگرد یا یک ورق فلزی در جای خود درون بتن ثابت می‌شوند. در سیستم گیردار (Bonded) معمولا از این نوع مهار استفاده می کنیم.
مهارهای دکمه ای:
مهارها (انکوریج) با دستگاه مخصوص به انتهای کابلها پرچ می گردند و توسط یک صفحه در داخل بتن ثابت می‌شوند. سیستم گیردار (Bonded) از این نوع مهار استفاده می شود.
گل میخ زنی:
برای میلگردها یا مفتول‌های پیش تنیدگی (جهت استفاده در قطعات پیش ساخته و پیش تنیده بتنی) استفاده می گردد، انتهای مفتول توسط دستگاه های مخصوصی به صورت گرم یا سرد پرس شده و تغییر شکل می یابند؛ به صورتی که انتهای میلگرد در داخل تکیه گاه گیر نماید.
انتهای زنده:
پس از قالب برداری، کابل ها با توجه به تعداد آنها توسط جک‌های تکی (mono) و یا چند تایی (multi) کشیده می شود و توسط گوه در داخل حفره مخروطی شکل صفحه مهاری (انکوریج) ثابت می گردند تا از بازگشت آنها جلوگیری شود.
